نوشت: آه برادر ! چقدر بد بوديم

اگرچه آيه ايثار را بلد بوديم

زمانه عافيت‌انديش‌مان نمود آري

و ترس عاقبت‌انديش‌مان نمود آري

به فکر نان و زن و خانه و جهان گشتيم

و غافل از حتي رنگ آسمان گشتيم

زمين به عادت ديروزي‌اش قناعت داشت

پشت ما به غم تازيانه عادت داشت

دوباره مدعيان شور عشق را ديدند

فرشته‌ها هم از اين عشق نکته برچيدند

و قاصدک غم خود را به آسمان پر داد

پرنده نغمه‌ي خود را دوباره از سر داد

منبع: ماهنامه سبزسرخ شماره 48 صفحه 8